Na mijn eerste verhalenbundel over kinderloze moeders had ik een groot verlangen naar het schrijven van een roman. Een heel boek gevuld met één verhaal, diverse personages, locaties, ervaringen, een spanningsboog en een plot. Enfin, de omstandigheden werkten al een tijdje mee, ik was gestopt met werken in een baan die me ongelukkig maakte en er lag een zee van tijd voor me.
Op reis naar een roman
Een vrouw, vijftigplus, die vanaf een afstand terugkijkt op haar leven, zoiets moest het worden. Verder zou het verhaal zich al gaande en schrijvende ontwikkelen. Het liefst zou ik een tijdje zélf die vrouw worden met afstand van haar dagelijkse leven en smeedde daarvoor een plan om drie maanden te gaan rondtrekken in India en Nepal. Nadat mijn echtgenoot akkoord ging kon ik starten met de voorbereidingen voor twee dromen in één: schrijven aan een roman én in mijn eentje op backpackersavontuur.
Alleen ik, met rugzak en laptop. Nou ja, drie rugzakken dan. Een grote, een middelgrote en een klein exemplaar die ik moeiteloos samen op mijn lijf kon binden voor elke niet-luxe verplaatsing die ging komen. Mijn eerste ervaring als digital nomad. Ik kon niet wachten om te vertrekken, startte een blog op waarbenjij.nu en had na mijn onfortuinlijke aankomst in New Delhi meteen een spannend verhaal. Als slachtoffer van oplichting werd ik acuut in het diepe gegooid en kon goddank daarna enkele dagen schuilen bij mijn Drentse vrienden, wereldreizigers Willeke en Be.
De tijd als vriend
Toen ik na drie dagen India doorreisde naar Kathmandu kon ik pas echt ontspannen en werd meteen verliefd op Nepal. Een zeer prettige sfeer met lieve mensen maakte dat ik me snel thuis voelde. Na wat opstartproblemen van mijn darmen en keel begon mijn schrijversavontuur, ver van huis. Met mijn laptop toog ik dagelijks naar een gezellig koffiehuisje en kon onder het genot van een cappuccino wat woorden ‘op papier’ zetten. Gewoon beginnen en dan komen de passages vanzelf bovendrijven, hield ik mezelf voor.
Geen haast, daarvoor zat ik in de juiste omgeving waar mensen alle tijd nemen. Soms lastig als westerling, maar uiteindelijk een weldaad om niet geregeerd te worden door de klok. Tijd als vriend, drie maanden lang. Goed, om de bus te halen naar mijn volgende verblijfplaats Pokhara moest ik vroeg mijn bed uit, maar daarna genoot ik van het voorbijkruipende Himalayalandschap en gingen mijn gedachten uit naar mijn boek in wording.
Eén groot avontuur
Eenmaal in Pokhara werd mijn reis één groot avontuur. Paragliding, een bergtrekking en vele ontmoetingen brachten niet alleen mooie herinneringen maar ook ideale verhalen voor mijn blogs. Tegelijk overstemden alle nieuwe spannende ervaringen mijn roman. Ik ontdekte dat het schrijven van een boek moeilijk te rijmen valt met het schrijven van blogs over dagelijkse avonturen. Ik liet het boek een tijdje rusten, wetende dat het niet zou bederven. Voordeel van een boek.
Ik genoot van alles wat mij overkwam, ging als vijftigplus vrouw terug naar mijn jeugd van ruige sporten en backpacken en ontdekte dat dit verhaal goed in mijn boek zou passen. Een golfbeweging, zo groeit een roman. Schrijven, denken, doen, steeds opnieuw, doorgaan en weer loslaten, ruimte creëren in je hoofd.
Schoolproject
Een busreis van een etmaal naar het verafgelegen Bardia in West-Nepal, vergezeld van vele onvoorspelbare hindernissen, leerde mij dat avontuur begint waar plannen stoppen. Allemaal bruikbare metaforen voor een boek, die ik consequent in mijn notitieboekje noteerde. In het zeer primitieve Bardia landde ik in een warm bad en werd uitgenodigd op de plaatselijke basisschool om iets te vertellen over mezelf en mijn reisavontuur.
Van het een kwam het ander, ik was elke dag welkom om voor een klas met leerlingen iets nieuws te brengen. De school bezat hoegenaamd niets. Bamboehutjes als klaslokaal, zitplaatsen van sloophout, geen ramen waardoor stof en regen vrij spel hadden. Mijn blogs raakten snel gevuld, mensen in Nederland raakten ontroerd door mijn beschrijvingen van de school en stuurden geld naar me toe. In eerste instantie ruim voldoende voor een hele serie sport- en spelmateriaal, landkaarten en boeken. Hier werd de toon gezet voor de jaren die volgden, mijn schoolproject waarvoor ik vaak ben teruggekeerd met gedoneerd geld, laptops en knutselmaterialen. Inmiddels is er een serieuze bibliotheek opgezet, een computerlokaal, een sciencelab en meer.
Mijn roman
Maar goed, mijn boek. Je proeft al dat ik na drie weken in Bardia niet ben toegekomen aan ook maar één hoofdstuk. Schrijfervaring was er zeker in mijn vele blogs, ook de reacties boden mij zekerheid dat mijn schrijfstijl de moeite van het lezen waard is. Nadat ik doorreisde naar het Indiase Rishikesh, ook daar door apenvisite op mijn hotelkamer, vele nieuwe ontmoetingen en een raftingavontuur mijn dagen goed gevuld raakten, besloot ik het boek op te schuiven naar later.
Drie maanden lang als vrouw van vijftigplus op backpackersavontuur bracht mij nieuwe levenslessen, maar vooralsnog geen nieuw boek. Het leerde mij vooral dat het leven weinig maakbaar is. Dit werd een hoofdthema in mijn roman, zoals dit ook als vraag was opgeworpen in mijn eerste boek. Is het leven maakbaar of worden we vooral bepaald door het lot? West en Oost verschillen hierover van inzicht. Ik als westerling probeerde in het oosten te gaan werken aan een roman, maar het lot besliste anders. ‘Go with the flow’ dan maar, mijn nieuwe levensmotto.
In de daaropvolgende tijd leerde ik gestaag welke kennis, vaardigheden en een rijke fantasie er komen kijken bij het voltooien van een roman. De personages met elk hun eigen tone-of-voice, in dit geval de verlegen Limburgse Léna en de open Groningse Ada bijvoorbeeld. Dialogen afgewisseld met omgevingsbeschrijvingen en ga zo maar door.
‘Lená en Julien, ne me quitte pas’, werd de titel van mijn roman die vier jaar later verscheen, nadat ik vier keer was teruggekeerd naar Nepal. Inmiddels ben ik op weg een digital nomad te worden en pluk ik nog steeds vele vruchten van die bijzondere reis.
