Mijn weg naar een leven als digital nomad

Mijn weg naar een leven als parttime digital nomad is een lange reis geweest. Hier ben ik dan, in het land van Kairos. In Athene, de antieke stad met een rijke historie en de Akropolis als hoogtepunt. Aanleiding voor deze reis vormt een bezoek aan mijn nichtje Frederiek, oudste dochter van mijn broer Anton, docent Grieks en Latijn. Sinds bijna drie jaar woont zij hier met haar Griekse vriend Giorgos. Zij ontmoetten elkaar op de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam, zijn daar beiden afgestudeerd en leiden nu een leven als kunstenaar in Athene.

Net als de meeste Atheners wonen Frederiek en Giorgos in een klein appartement. Ik verblijf nu vier dagen in een airbnb in de ambassadewijk, vanmiddag vertrek ik naar een hotelletje voor de laatste drie nachten, op loopafstand van Frederiek en Giorgos. Nadat ik ’s ochtends een paar uur aan een tekst heb gewerkt, vaak in een cafeetje met ontbijt, ontmoeten we elkaar dagelijks voor een uitgebreide lunch en gidst Frederiek mij door een deel van de stad. Echt bijzonder was dat haar zusje Noraly, mijn petekind, toevallig ook enkele dagen hier was met haar vriend Daan. Een kleine familiereünie met mij als enige uit de oudere generatie, de Crone. Ik omring mij graag met mensen van diverse leeftijden, heb vrienden van twintig tot zeventig jaar oud. Heel inspirerend om te ervaren hoe mensen van verschillende generaties zich ontwikkelen en van elkaar kunnen leren.

Mijn avontuur van lang geleden

Frederiek en Noraly zijn in de leeftijd die ik had toen ik hier voor het eerst was, zevenendertig jaar geleden. In die tijd was ik zoekende. Al enkele jaren werkzaam in baantjes als secretaresse of receptioniste, zelfs nog even als Frau Antje, wist ik dat dit niet mijn geluk zou bepalen. Toch bleef ik, startte een academische studie psychologie erbij en zocht het avontuur op. Een zomer onbetaald verlof leidde tot een verblijf in een kibboets in het Israëlische Yagur, nabij Haifa. In die tijd dé manier om een tijdje goedkoop in het buitenland te verblijven. Eenvoudig werk verrichten, tegen kost en inwoning met een beetje zakgeld. Nadat ik vier weken lang in de tegeltjesfabriek had gewerkt en tevergeefs vroeg om sinaasappels te mogen plukken hield ik het voor gezien.

Van Jerusalem, Negev woestijn naar de Dode Zee

Ik pakte mijn rugzak, vertrok en reisde in mijn eentje door het hele land. Eerst naar Jerusalem, toen door de Negev woestijn naar de Dode Zee, waar ik met enkele Amerikanen in de open lucht sliep. Vervolgens door naar Ashkelon, een stad aan zee vlakbij Gaza. Daar liep ik een zonnesteek op en werd gastvrij opgevangen door jonge vreemdelingen in een tent, die mij een hele nacht hebben verzorgd en mijn oeverloze dorst gelest met waterijsjes. Toen ik vervolgens in Tel Aviv belandde maakte ik kennis met de Zweedse Kerstin, die een vriendin in Israël had bezocht. Zij vond het er vreselijk, de mensen onvriendelijk en veel smerigheid. Ik kon haar geen ongelijk geven. Over Griekenland was ze lyrisch. ‘Go to Greece, Mieke’, zei ze herhaaldelijk.

Ronddwalen door Athene

Na enig nadenken besloot ik mijn vliegticket te verkopen, ging even terug naar de kibboets om afscheid te nemen en nam in Haifa de boot naar Athene. Via een tussenstop in Cyprus en Kreta kwam de haven van Piraeus in zicht. Ik sliep in hostels op slaapzalen. Geen internet of geldautomaten in die tijd, maar post restante en travellercheques. Mijn geld raakte op. Na drie dagen door Athene te hebben rondgedwaald kon ik nog net een buskaartje naar huis bekostigen. Met de Magicbus reisde ik door voormalig Joegoslavië – nog vóór de oorlog daar – via Oostenrijk en Duitsland in één ruk door naar Nederland. Daar pakte ik mijn oude leven weer op, hopend op nieuwe avonturen. Hardlopen, een 80 km-lange Kennedymars, rotsklimmen en zelfs twee parachutesprongen doorbraken mijn saaie werkdagen. En… ik begon hierover te schrijven. Daar ligt de basis voor wat ik nu doe.

Mijn weg naar een leven als digital nomad

De opbouw van mijn privéleven, een burgerlijk bestaan, bepaalde de daaropvolgende decennia. Pas op mijn veertigste, toen ik in mijn eentje de Camino de Santiago liep, hield ik een dagboek bij, verspreidde dit nadien en oogstte veel lof. Ook voor deze achthonderd kilometer lange voetreis nam ik onbetaald verlof, weliswaar bij een andere werkgever, ook voor een basisinkomen. Echte carrière-ambities heb ik blijkbaar nooit gehad, zelfs in de psychologie ben ik uiteindelijk niet gaan werken. Werk was een noodzaak, daarnaast zocht ik vooral een bepaalde vorm van vrijheid. Nu ik deze jonge mensen volg komt weer de vraag naar boven hoe ik het zou doen in deze tijd. Door internet zijn velen in staat om op afstand te werken, op elke plek ter wereld. Digital nomads. Ondenkbaar in mijn jonge jaren. Reizen en gelijktijdig geld verdienen was een illusie.

Kairos

In bijna alle werksituaties regeerde Koning Chronos. Diep van binnen wist ik wel dat ik vooral floreer bij Kairos. Veel van wat ik aanpak en op míjn manier kan uitvoeren lukt stukken beter dan binnen de kaders van een ander. Het is zelden te laat om je bakens te verzetten. Ik had het geluk om negen jaar geleden te kunnen stoppen met betaald werk door het pensioen van mijn oudere echtgenoot. Weliswaar een terugval in inkomsten, maar ik ‘kocht’ als het ware tijd en vrijheid. Wat heeft mijn leven sindsdien een prachtige wending genomen. Kairos kwam in mijn leven, het keurslijf van Chronos verdween.

Door zuiniger te leven en mijn spaarrekening aan te boren kon ik vooral veel op reis. Lange camperreizen met mijn man, soloreizen door India en Nepal. Mijn eerste boek lag al een paar jaar in de winkels, opeens had ik tijd om meer én beter te gaan schrijven. Zelfs een leven als parttime digital nomad is nog mogelijk op mijn leeftijd. Schrijvend nabij de Akropolis, met uitzicht op een paar culinaire uurtjes, dat is Leven met een hoofdletter. Vele elementen uit mijn leven vloeien nu samen. Misschien had ik die omweg wel nodig om te rijpen? Kairos, rijpingstijd. Chronos, kloktijd.

Samensmelting

Ik ben heel blij dat mijn nichtjes op jonge leeftijd al geluk hebben gevonden, in hun werk en de liefde. Wetend dat het ook met vallen en opstaan is gegaan en we daarover lange gesprekken voeren voelt het goed om hun inspanningen beloond te zien. Mijn broer en schoonzus hebben twee fijne mensen afgeleverd die bewust in het leven staan en geen slaaf van het neoliberalisme zijn geworden. Jonge mensen hebben de toekomst. Ondanks veel pessimisme en negativiteit in de wereld is daarmee de hoop niet verdwenen. Hoop en vertrouwen dat er uit nieuwe generaties iets goeds ontspruit.

Creatieve tekstschrijver met KwaliTIJD

Na zevenendertig jaar ben ik voor het eerst terug in Griekenland en zie hoe oud en nieuw zijn samengesmolten tot een aards paradijs. Zelden zoveel schoonheid gezien. Toen keek ik vooral vooruit, nu steeds meer achteruit en om me heen. Mijn kennis van vreemde talen heeft me veel gebracht, zelfs dat jaartje Grieks op het gymnasium helpt me nu een beetje. Althans, de letters heb ik onthouden en kan ze nog lezen. Verder heeft Oudgrieks weinig met Nieuwgrieks te maken, zegt Frederiek. Zij kan zich al goed redden in deze taal. Binnenkort reist zij voor een kunstproject een maand naar IJsland, Giorgos is vaker in Zweden voor een hybride kunstuitwisseling. Daan, de vriend van Noraly, deed een IT-stage in Finland. En zo kan ik nog even doorgaan. Voor jonge mensen van nu bijna vanzelfsprekend om te reizen en werken in het buitenland. Daarmee is de kibboets voorgoed afgeschreven als buitenlandse werkbestemming.

Behalve op de jonge generatie is mijn hoop ook gevestigd op mijzelf, dat ik nog een tijdje mag meedoen als parttime digital nomad, creatief schrijvend voor iedereen die op zoek is naar een tekstschrijver met KwaliTIJD.